Ile jest ras kotów na świecie? Jakie są najpopularniejsze rasy kotów w naszym kraju? Trudno stwierdzić to jednoznacznie, ponieważ z upływem czasu zmieniają ludzkie upodobania. Dodatkowo, co bardzo cieszy, coraz większym zainteresowaniem cieszą się adopcje kotów ze schronisk. Różnorodność ras powoduje, że różnią się one cechami charakteru i wyglądu. Niektóre mają piękny kolor oczu i hipnotyzujące spojrzenie, inne piękną długą sierść, jedne są łagodne i uczuciowe, a następne mają mnóstwo energii. Nie ulega jednak wątpliwości, że niektóre mruczki zaskarbiły sobie wyjątkową sympatię otoczenia.
Od XX wieku z domowego kota wykształcane są na drodze hodowli różne rasy. Zdarza się również krzyżowanie kotów hodowlanych z dzikimi kotami. Niektóre z ras funkcjonują jako podjęcie kontynuacji przypadkowej mutacji genów, jednakże rasy kotów są zdecydowanie bardziej podobne do siebie wzajemnie niż różne rasy psów. Dzieje się tak dlatego, że koty zawsze miały właściwie do wypełnienia tylko dwa zadania: łapanie myszy i towarzyszenie człowiekowi jako zwierzę domowe. Jakie są najpopularniejsze rasy kotów w naszym kraju?
Ile jest ras kotów?
Świat ras mruczków jest na tyle bogaty, że nie sposób właściwie wymienić wszystkich ras kotów domowych. Według klasyfikacji różnych organizacji felinologicznych obecnie istnieje ponad 100 ras kotów. Niektóre z nich są dobrze znane wszystkim kociarzom, a inne budzą zdziwienie nawet zapalonych miłośników futrzaków.
Na wystawach kocich piękności możemy spotkać te najpopularniejsze odmiany kotów, jak kot brytyjski, kot perski, Maine Coon, kot rosyjski niebieski, kot syjamski, kot norweski leśny czy syjamski. Obecne tam są również wyjątkowe rasy kotów jak sfinksy, koty syberyjskie, petersburskie peterbaldy, tureckie angory czy vany, japońskie bobtaile, devony rexy, cornsish rexy, niemieckie rexy, koraty, manksy, ocicaty, kurylskie bobtaile krótkowłose,, kartuskie, burmskie, egzotyczne, balijskie, somalijskie, singapurskie, tajskie, orientalne krótkowłose, orientalne długowłose. Jeśli ktoś chce poznać je wszystkie, powinien się zaznajomić z encyklopedią kotów rasowych. Poniżej przedstawiamy najpopularniejsze rasy kotów w naszym kraju.
Które rasy kotów cieszą się w Polsce największą popularnością ?
Rodzimi miłośnicy kotów w większości wybierają koty typu dachowiec, który ma wspólne korzenie z kotem europejskim. Na zakup kotów rasowych decyduje się tylko część miłośników tych czworonogów. W większości wybierane są europejskie rasy kotów. Wybór rasy jest zwykle dokonywany ze względu na wygląd mruczków, długość ich włosów, kolor oczu, a czasem ze względu na ich cechy charakteru. Jakie są zatem najczęściej wybierane rasy kotów domowych?
Kot europejski i dachowiec
Koty europejskie krótkowłose należą do jednej z najstarszych ras na świecie. Często mylone są z kotem dachowym, ponieważ obie rasy mają wspólne korzenie. Ale to koty dachowe są najczęściej spotykane w naszych domach. Towarzyszą nam w charakterze pupila, chociaż ich instynkty łowieckie nie osłabły. Z biegiem czasu, zdążyły przystosować się do europejskiego klimatu. Różnice między kotami europejskimi a dachowcami są w zasadzie znikome.
Nasze rodzime mruczki charakteryzują się krótką i gęstą sierścią, a ich umaszczenie bywa różnorodne. W zasadzie mogą wszystkie możliwe kolory sierści. Ich maść może być jednolita lub dwubarwna, ale najczęściej występuje w trzech wariantach: marmurkowym (nieregularny wzór o różnych kolorach, przypomina wzór na marmurze), prążkowanym (paski) i cętkowanym (przerywane, okrągłe paski).
Koty dachowe to futrzaki o silnej, dobrze zbudowanej sylwetce, wydłużonym tułowiu i są dobrze umięśnione. Ich głowa jest duża i lekko wydłużona, a policzki wyraźnie zaznaczone. Uszy natomiast są szeroko rozstawione na głowie, na czubku trochę zaokrąglone. Charakteru nadają im duże, lekko skośne oczy występujące w różnych kolorach. Nogi dachowców delikatnie zwężają się ku końcu, są proporcjonalne do tułowia, zakończone okrągłymi łapami. Średniej długości ogon jest szeroki u nasady i zwęża się przy końcu. Waga kotów europejskich wynosi zwykle około 4 kilogramów.
Ich charakter oceniany jest jako łagodny i przyjazny. Z racji że należą do ras, w których istnienie nie ingerował zanadto człowiek, nie mają szczególnych skłonności do chorób. Większość kotów dachowych i europejskich samodzielnie dba o swoje futerko. Warto natomiast zwrócić uwagę na czystość zębów, ponieważ niektóre osobniki mogą mieć problem z odkładaniem kamienia nazębnego.
Kot brytyjski
Brytyjskie koty krótkowłose uważane są za najstarszą rasę pochodzącą z Wysp Brytyjskich. Mówi się, że przywędrowały one na Wyspy wraz z Rzymianami i długo pozostawały w izolacji. Profesjonalna hodowla kotów brytyjskich istnieje na Wyspach od ponad 100 lat. Pierwsze koty tej rasy zostały wystawione w 1871 roku w Pałacu Kryształowym w Londynie.
Brytyjczyki wyglądają jak duże, puchate pluszowe miśki. Należą do największych ras kotów krótkowłosych (mimo to wyróżniamy także ich odmianę długowłosą). Mruczki tej rasy odznaczają się krępą, zwartą sylwetką, rozbudowaną klatką piersiową, silnym umięśnieniem i okrągłą, dużą głową. Charakterystyczne dla nich są krótkie łapy i duże wyraziste oczy. Sierść brytyjczyków jest krótka, gęsta, sprężysta, a w dotyku przypomina plusz. Koty brytyjskie nie bez powodu zyskały opinię łagodnych olbrzymów, ponieważ to najprawdopodobniej najłagodniejsza rasa kota. Mają umiarkowany temperament i spokojne usposobienie, dlatego to idealne koty rodzinne. Uwielbiają się wylegiwać w cieple. Mruczki te stronią od konfliktów i nie mają problemów z dzieleniem domu z innymi zwierzakami. Nie mają szczególnych roszczeń terytorialnych, dobrze czują się nawet na dość małej przestrzeni (nadają się do bloków) i z łatwością przystosowują się do nowych warunków.
Są bardzo inteligentne, dlatego wskazane jest urozmaicanie ich otoczenia i dostarczanie im wielu interesujących bodźców. Brytyjczyki lubią obserwować świat i angażować się w różnorodne zabawy. Przywiązują się do opiekunów, ale nie przepadają na pieszczotami i wolą trzymać się na dystans, a na bliższe poufałości pozwalają tylko wtedy, gdy same mają na to ochotę. Z pewnością nie nadają się więc na domowych pupili dla osób, które uwielbiają swoje koty głaskać i brać na ręce. Nie są również nadmiernie ekspresyjne w okazywaniu uczuć. Mimo pozornej powściągliwości potrafią nawiązać silną więź z ukochanym opiekunem.
Prócz krótkowłosych brytyjczyków istnieją również koty brytyjskie długowłose. To stosunkowo młoda rasa, która w Polsce nie jest jeszcze bardzo popularna.
Maine Coon
Maine Coony to jedna z największych kocich ras. Są naprawdę duże, a przy tym mają „dziki” wygląd. Sprawiają wrażenie bardzo groźnych i agresywnych, jednakże są to zwierzęta o bardzo łagodnym charakterze. Są bardzo przyjazne i łatwo nawiązują bliski kontakt z człowiekiem.
Wyróżnia je gęsta, długa sierść, z wyraźną kryzą wokół szyi, puszysty ogon i charakterystyczne pędzelki na uszach. Charakteryzują się średnio długą, jedwabistą sierścią z obfitym podszerstkiem, długim puszystym ogonem i dużymi owłosionymi łapami, dlatego niestraszne im nawet silne mrozy. Niestety ich sierść wymaga regularnego wyczesywania.
Maine Coony należą do jednych z największych ras kotów. Masa ich ciała waha się od 5 do 10 kilogramów i są świetnie przystosowane do trudnych warunków. Mają silne i umięśnione ciało. Te pozornie potężne i wytrzymałe mruczki skrywają jednak swoją drugą naturę wrażliwców i wiernych przyjaciół. Maine coony zdecydowanie wyróżniają się na tle innych ras kotów swoim towarzyskim i uczuciowym usposobieniem. To prawdopodobnie najbardziej przyjacielskie koty. Mogą poszczycić się niebywałą inteligencją, ciekawością świata i zamiłowaniem do eksploracji otoczenia. Te mruczki silnie przywiązują się do ludzi i bardzo źle znoszą samotność.
Koty rasy Maine Coon czują się doskonale w mieszkaniu w bloku, ale jeśli mają taką możliwość, to chętnie korzystają z ogrodu. Ciekawostką jest, że należą do grupy kotów, które można wyprowadzać na spacery jak psy, ponieważ podążają za opiekunem, nawet jeśli nie są prowadzone na smyczy. Warto dać im trochę swobody i pozwolić na wędrówki po ogrodzie.
Kot perski
Koty perskie noszą zaszczytne miano najstarszej rasy kotów na świecie. Dokładna historia ich powstania nie jest do końca jasna. Historia tych zwierząt sięga czasów wypraw krzyżowych. W XVII wieku koty perskie zostały sprowadzone do Włoch i Francji, a następnie przybyły do Anglii.
Koty perskie charakteryzują się długą sierścią, z grubym podszerstkiem. U persów możemy zauważyć również kryzę (gęsta i dłuższa sierść rosnąca wokół szyi). Białe koty perskie zachwycają swoją długą, puszystą i śnieżnobiałą szatą, przez co są ogromnie lubiane przez ludzi. Jednocześnie długa szata persów to ich wada, ponieważ wymaga intensywnej pielęgnacji, między innymi częstego i regularnego szczotkowania.
Koty perskie są dość masywne, krępe i dobrze umięśnione. Przez bujne futro wydają się znacznie większe niż w rzeczywistości. Mogą osiągać wagę do 7 kilogramów. Unikalną cechą tej rasy jest spłaszczony pyszczek z krótkim nosem, który w połączeniu z okrągłymi, szeroko rozstawionymi oczami tworzy charakterystyczną kompozycję. Dzięki czemu persa nie sposób pomylić z żadnym innym kotem. Jego tęczówka może mieć różne kolory: niebieski, pomarańczowy lub dwubarwny. Na jego głowie znajdują się zaokrąglone, nisko osadzone uszy. Ogon persów jest krótki i niezwykle puszysty, a łapy duże – zakończone okrągłymi palcami. Ze względu na budowę anatomiczną czaszki są niestety narażone na problemy związane z układem oddechowym. Z racji na szczególnie długą okrywę włosową, wymagają także odpowiedniej pielęgnacji.
Futrzaki tej rasy bardzo rzadko przejawiają zachowania agresywne lub destrukcyjne. Są zrównoważone, pogodne, uczuciowe i przyjaźnie nastawione do ludzi. Bez problemu adaptują się do życia w zamkniętej przestrzeni, dlatego z powodzeniem mogą mieszkać nawet w mieszkaniu. Owszem, lubią się bawić i bywają psotne, ale raczej nie wspinają się po zasłonach ani nie skaczą z mebla na mebel. Wynika to z budowy ich ciała. Czy to najbardziej przyjazne koty wśród wszystkich ras? Tego nie wiemy, ale wiemy, że doceniają towarzystwo człowieka i chętnie poznają nowe osoby. Nie należą jednak do zwierzaków stale zabiegających o uwagę opiekunów, ponieważ potrafią spędzać czas w samotności.
Kot rosyjski niebieski
Rosyjskie niebieskie to rasa, która wykształciła się w sposób naturalny. Powstała ona bez ingerencji człowieka i do dziś zachowała większość swoich pierwotnych cech. Rasa ta zwana jest również maltańską lub archangielską. Koty te naturalnie żyły w Archangielsku, mieście portowym na północy Rosji. Ich wygląd na przestrzeni lat nie zmieniał się, za co może być odpowiedzialna izolacja geograficzna.
Koty rosyjskie wyróżnia miękkie i krótkie futro o błękitnym odcieniu. Sierść kotów rosyjskich niebieskich jest nieprzeciętnie gęsta i miękka niczym aksamit. U kotów tej rasy wykształciła się charakterystyczna, podwójna szata. To właśnie futro pomagało tym kotom przetrwać nawet bardzo silne mrozy i śnieżne zimy w północnej Rosji. Mruczki tej rasy to niezwykle zgrabne i smukłe zwierzaki, których waga waha się od 3 do 5 kilogramów. Uwagę zwracają ich długie łapki, małe owalne stopy, długi ogon, duże, szpiczaste uszy i jasnozielone oczy w kształcie migdałów. Dzięki lekko uniesionym wargom futrzaki sprawiają wrażenie wiecznie uśmiechniętych. Zazwyczaj cieszą się dobrym zdrowiem, mogą mieć jednak pewne skłonności do odwadniania się, co może w rezultacie doprowadzić do problemów z układem moczowym.
Rosyjskie niebieskie zawsze zachowują się z klasą. Są spokojne, ciche, zrównoważone, towarzyskie i uczuciowe. Znane są ze swej wyjątkowej inteligencji i lojalności. Są ciekawe świata, chętne do nauki i skore do zabawy. Bardzo przywiązują się do swoich opiekunów i chętnie przebywają w ich pobliżu. Wobec obcych bywają nieufne i zdystansowane. Są bardzo aktywne i uwielbiają zabawy i potrafią wskoczyć na najwyższą nawet szafę, mimo to nie potrzebują dużych przestrzeni. Ze względu na ich zwinność, warto przygotować dla nich zadania sprawnościowe. Znakomicie nadają się do mieszkania w blokach.
Kot syjamski
Syjamskie należą do jednych z najstarszych ras kotów. Przyjmuje się, że pochodzą z terenów dzisiejszej Tajlandii, niegdyś zwanej Syjamem. Były traktowane z szacunkiem i żyły w ogromnym luksusie. To sprawiło, że utrwalił się w nich gen długowieczności. Były traktowane na równi ze skarbem narodowym, dlatego przez wiele stuleci można było je spotkać tylko w Syjamie. Świat poznał syjamskie koty dopiero pod koniec wieku XIX.
Sierść kota syjamskiego jest krótka, posiada cienką warstwę podszerstka i przylega gładko do ciała, co sprawia, że jest bardzo przyjemna w dotyku i miękka. Syjamy posiadają umaszczenie typu point – mają charakterystyczną, ciemniejszą maskę na twarzy, ciemniejsze są też ich uszy, łapy i ogon. Reszta ciała jest jasna, bardzo ważny jest kontrast między ciemnymi, a jasnymi częściami. Należą do kotów o średniej wielkości, osiągają masę ciała do około 5 kilogramów. Są podziwiane za harmonijnie zbudowane, smukłe ciało. Długi tułów, cienka szyja, szczupłe kończyny sprawiają, że syjamy czarują swoją lekkością i delikatnością. Tajemniczości dodają im ukośnie ułożone, lśniąco niebieskie oczy. W związku z tym, że mają krótką sierść łatwo się je pielęgnuje, bowiem wystarczy, że raz na jakiś wyczesywać martwą sierść gęstym grzebieniem i wygładzać futro miękką szczotką.
Są niezwykle towarzyskie i gadatliwe. To bardzo przyjacielskie koty, nie lubią samotności,dlatego sprawdzą się jako towarzysze licznych rodzin. Mruczki te to urodzeni ekstrawertycy, czerpiący życiową radość głównie z kontaktów z ludźmi. Potrafią głośno komunikować swoje potrzeby za pomocą całej gamy dźwięków. Rozpiera je energia, więc nie służy im więc monotonia. Potrzebują wielu różnorodnych zajęć, dostarczających odpowiedniej dawki ćwiczeń fizycznych i stymulacji intelektualnej. Syjamy to inteligentne, odważne i ciekawskie koty, które chętnie poznają nowe bodźce i uczą się sztuczek. Mogą mieszkać w mieszkaniach, ale wymagają dostarczania im ruchu na przykład na spacerach. Jeżeli nie możliwości zapewnienia kotu syjamskiemu spacerów na zewnątrz, należy przygotować dla niego wybieg na zabezpieczonym balkonie lub w ogrodzie.
Kot norweski leśny
Koty norweskie leśne wywodzą się ze Skandynawii. Jedna z teorii na temat powstania rasy mówi o tym, że ukształtowała się ona, dzięki Wikingom. W latach 70. XX rasa została oficjalnie uznana przez związek felinologiczny, a następnie trafiła do Stanów Zjednoczonych, a stamtąd została rozpowszechniona na resztę świata. Największą popularnością cieszy się jednak w Skandynawii.
Norweskie leśne należą do ras półdługowłosych. Mają dwuwarstwowe futro składające się z wodoodpornej warstwy spodniej, dłuższej sierści wierzchniej oraz gęstego mrozoodpornego podszerstka. Co ciekawe zmieniają sierść wraz ze zmianą pór roku. W lecie koty norweskie leśne tracą dużą część sierści, ale zachowują bujny ogon i kosmyki między poduszkami. Te popularne koty długowłose są szczególnie narażone na powstawanie tak zwanych kul włosowych. Ze względu na długą, charakterystyczną sierść i masywną sylwetkę, bywają mylone z Maine Coonami. Mogą ważyć nawet do 8 kilogramów.
Cechuje je bardzo łagodny i przyjazny temperament. Być może wyglądają jak dzikie koty, jednak bezwarunkowo przywiązują się do swojego człowieka i najchętniej nie odstępowałyby go na krok. Bardzo lubią się wspinać, dlatego warto zapewnić im odpowiednie, zlokalizowane na wysokości, miejsce do odpoczynku. Chęć do zabawy oraz wytrzymałość kotów norweskich sprawiają, że są to zwierzęta odpowiednie do zabawy z dziećmi. Uchodzą za cierpliwe, tolerancyjne, przyjazne i rzadko bywają strachliwe. Natomiast ze względu na swoje rozmiary i potrzebę ruchu nie czują się najlepiej w mieszkaniach.
Kot syberyjski
Pochodzące z Rosji, koty zaliczane do ras półdługowłosych. Wygląd i charakter syberyjskich został ukształtowany przez naturę i środowisko w ich ojczyzny., Historia hodowli tej rasy zaczyna się dopiero w latach 80. XX wieku.
Koty syberyjskie charakteryzuje średnia wielkość, ale pierwotny wygląd, umięśnione ciało i półdługie futro grubym kołnierzem okalającym kark i głowę. To właśnie półdługie futro z nieprzemakalnymi włosami j i grubym, gęstym podszerstkiem sprawia, że przypominają trochę koty norweskie leśne i maine coon’y. Są jednak mniejsze od maine coon’ów, a od kotów norweskich odróżniają je dłuższe nogi. Głowa syberyjczyków jest okrągła, z zaokrąglonym podbródkiem, dużymi oczami i szerokimi uszami. Oczy powinny mieć jednolity kolor i pasować do koloru futra. Syberyjczyki określa się jako koty średniej wielkości .Uważa się, że są to najlepsze rasy kotów dla alergików. Są relatywnie ciężkie, ponieważ mogą ważyć od 4 do 8 kilogramów.
Syberyjczyki są ciekawskie, towarzyskie i niezależne. Uważane są za mruczki inteligentne i lubiące przygody. Mają one bardzo dobry instynkt, są świetnymi myśliwymi, chętnie skaczą i wspinają się, co pokazuje dzikość ich charakteru. W ich przypadku ważne jest odpowiednie wychowanie jest bardzo istotne w ich przypadku, ponieważ mają skłonność do dominacji. Pomimo swojej niezależności, bardzo przywiązują się do swoich właścicieli, z którymi lubią sobie „porozmawiać”. Dla tej rasy najodpowiedniejsze jest mieszkanie z możliwością wyjścia na ogród i realizowania pasji wspinania się.
Rasa kota Sfinks
Sfinksy to jedna z najbardziej intrygujących ras kotów. Bezwłose koty zaczęły pojawiać się spontanicznie na całym świecie. Zwłaszcza pierwsza połowa XX wieku obfitowała w mnogość informacji o ich pojawianiu się ich we Francji, Maroku, USA, Nowa Zelandii czy Australii. Początkowo rasę zwano kotami księżycowymi, co nawiązywało do ich kosmicznego wyglądu, lub po prostu bezwłosymi kotami kanadyjskimi.
Rasę tą wyróżnia brak okrywy włosowej. Wbrew powszechnym opiniom nie są one jednak łyse, ponieważ pokrywa je drobny meszek, który w dotyku przypomina flausz. Brak sierści sprawia, że koty sfinks są bardzo wrażliwe na temperatury. Ich naga skóra sprawia, że przeszkadza im zarówno zimno, jak i gorąco. Bardzo ważne na ciele sfinksów są fałdy. Kocięta rodzą się bardzo pomarszczone, im więcej fałd i zmarszczek zachowają, tym cenniejszym są egzemplarzem. Niestety mają skłonność do problemów skórnych. Ich masa waha się od 3 do nawet 7 kilogramów.
Cechami charakterystycznymi są duże, otwarte uszy osadzone są na kanciastej głowie. Zgodnie ze standardem, oczy sfinksa mają kształt cytryny i są lekko skośne nad wydatnymi kośćmi policzkowymi. Najbardziej pożądanym wśród hodowców kolorem oczu jest niebieski,. Koty sfinks nie mają rzęs, dlatego często łzawią. Sfinksy to bardzo towarzyskie koty, które uwielbiają pieszczoty. Są inteligentne, figlarne, żywotne i czułe. Wiele z nich uwielbia przytulać się do innych zwierząt i ludzi. Dobrze zsocjalizowane koty rasy sfinks, aby były szczęśliwe potrzebują do towarzystwa innego kota. Bardzo przywiązują się do swoich opiekunów i są zazwyczaj przyjaźnie nastawione do innych zwierząt, także psów. Sfinksy należą do bardziej gadatliwych kotów. Często wydają jedynie delikatne dźwięki, szczególnie kiedy są stęsknione lub czują się osamotnione. Znakomicie nadają się do hodowli w mieszkaniu, tym bardziej, że ułatwia to kontrolę warunków cieplnych i ochronę przed słońcem.
Kot Ragdoll
Wiele ras kotów wywodzi się z czasów Starożytnych. Koty rasy ragdoll pojawiły się dopiero w latach 60. XX wieku, a zatem jest to stosunkowo młoda rasa kota. Kreatorka rasy była Ann Baker z Riverside w Kalifornii. To w jej hodowli kotów perskich narodził się pierwszy miot ragdolli. Koty rasy ragdoll powstały z mieszanki kotów perskich, birmańskich i burmańskich.
Jest to rasa zaliczana do półdługowłosych o miękkim, jedwabistym w dotyku futrze, z małą ilością podszerstka. Ich nazwa (z języka angielskiego „szmaciana lalka”) związana jest z faktem, iż po wzięciu na rękę przez ukochanego opiekuna koty te są w stanie w pełni się rozluźnić , co skutkuje całkowitym rozluźnieniem mięśni. W związku z tym mruczki te przypominają swoim zachowaniem szmacianą lalkę. Łagodne usposobienie predysponuje je dla dla rodzin z dziećmi, a także do terapii dzieci i osób niepełnosprawnych. Ragdolle wyglądem przypominają przytulanki, który to efekt potęguje często występujący u nich charakterystyczny kołnierz. Ich piękne futro należy czesać przynajmniej raz w tygodniu.
Ragdolle to dość masywne, dobrze umięśnione koty z szeroką klatką piersiową i grubym kośćcu. Mają szeroką głowę, a ich czoło jest lekko zaokrąglone. Oczy są zaś owalne i szeroko rozstawione. Duże i zawsze w pięknym niebieskim kolorze. Uszy są szerokie u nasady, stopniowo zwężają się w spiczasty czubek. Ogon jest długi, gruby i majestatyczny, z kształtu nieco wygięty. Bardzo gęsto owłosiony, przy końcu się zwęża. Waga samic dochodzi do 6,5 kilogramów, natomiast samców do 9,5 kilogramów. Osobnik mierzący w kłębie do 40 cm osiąga długość około 1,20 metra, mierząc od nosa po koniec ogona.
Mruczki rasy Ragdoll to przyjacielskie, delikatne i łagodne koty, które silnie przywiązują się do ludzi i z sympatią podchodzą do domowych zwierząt. Jak twierdzą ich opiekunowie, nie potrafią się nawet bronić przed atakami innych kotów i zwierząt. Dlatego nie tylko nie muszą wychodzić z domu, ale wręcz nie powinny być wypuszczane bez opieki. Niemal przez całe życie zachowują też młodzieńczy entuzjazm, zamiłowanie do zabawy i pieszczot. Nie mają natomiast wygórowanych wymagań przestrzennych, a więc doskonale czują się w nawet w małym mieszkaniu.
Kot bengalski
Kot bengalski to stosunkowo nowa rasa. Przez swoją ogromną, egzotyczną urodę i wspaniały, łagodny charakter w dość krótkim czasie zaczęła cieszyć się dużą popularnością. Niezwykła rasa kotów bengalskich nadal uważana jest w Polsce za egzotyczną. Kot bengalski jako rasa został uznany przez FIFe w 1999 roku. Za pierwszą idealną przedstawicielkę tej rasy uważa się kotkę Millwood Penny Ante. Rasa powstała w wyniku krzyżówki kota domowego z dzikim kotem bengalskim. Przez lata koty bengalskie były rozwijane pod kątem zachowania jak najpiękniejszego, najbardziej dzikiego wyglądu, a przy tym pozbawienia ich agresji i dzikich zachowań ich przodków.
Cechą charakterystyczną kotów bengalskich jest piękna sierść. Może być krótka lub średnia u kociąt bywa zazwyczaj nieco dłuższa. Jest lśniąca, bardzo delikatna, miękka i jedwabista w dotyku. Dodatkowo występuje niewielka ilość podszerstka. Mruczki te mają niezwykle charakterystyczną maść określaną mianem „tabby”. Chodzi o bardzo interesujące pręgowanie, które może przyjąć formę klasyczną, czyli marmurkową lub cętkowaną. Sierść kota bengalskiego nie wymaga stosowania skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Młode bengalskie osiągają ostateczny wygląd po ukończeniu pół roku.
Bengalskie mają dość smukłą i dobrze umięśnioną sylwetkę, a ich głowa jest trójkątna i mała w porównaniu z resztą ciała. Uwagę zwraca wyraz pyszczka przez którą kotek bengalski może wyglądać bardzo groźne, co kłóci się z jego charakterem. Oczy u tej rasy są owalne, nieco skośne, migdałowe i duże, ale nie mogą być wyłupiaste. Uszy u kotów bengalskich są szerokie u nasady i węższe przy czubku. Ogon jest osadzony dość nisko, a kończyny bengalskich są mocne i umięśnione, tylne dłuższe od przednich. Koty bengalskie są duże. Ich samice ważą około 3 do 6 kilogramów, a samce nawet do 10 kilogramów.
Mogłoby się wydawać, że są dzikie i nieokiełznane, ale to tylko pozory, które wynikają z charakterystycznego wyrazu pyszczka. To koty czułe, łagodne, delikatne i przyjazne. Jeśli obdarzą kogoś zaufaniem, potrafią być bardzo wierne i oddane. Koty bengalskie mogą poszczycić się także nieprzeciętną inteligencją bez problemu uczą się różnorodnych sztuczek. Jako nieliczne z mruczków lubią wodę i świetnie pływają. Mając do dyspozycji wolierę lub ogród warto przygotować im miejsce do kąpieli. Uwielbiają się wspinać i źle znoszą ograniczenia przestrzenne, dlatego nie za bardzo nadają się do mieszkania w blokach. Należy im zapewnić możliwość ruchu na zewnątrz, idealny jest dla nich duży, dobrze zabezpieczony taras z możliwością uprawiania wspinaczki. Bengalskie źle radzą sobie z nudą i samotnością. Koty tej rasy są nieufne w stosunku do obcych. Nadal zachowały cechy niezależności ale nie należą do zwierząt konfliktowych i potrafią się dogadać z innymi kotami, a nawet psami. Jednakże może się zdarzyć, że górę weźmie natura po dzikich przodkach i zwierzak będzie miał bardziej dominujące podejście, co też należy brać pod uwagę. To jedna z najbardziej intrygujących ras kotów.
Kot birmański
Koty birmańskie mogą się pochwalić szczególną pozycją w świecie mruczków i rzeczywiście pochodzą z rejonów Birmy. W swojej ojczyźnie były, i nadal są, uważane za zwierzęta święte. Według legendy przedstawiciele rasy w przeszłości zamieszkiwali świątynie i uznawani byli za wcielenie zmarłych buddyjskich mnichów. Dzisiejsze koty birmańskie powstały jednak w wyniku celowych działań hodowlanych z udziałem między innymi kotów syjamskich i perskich.
Koty te słyną przede wszystkim ze swojej sierści, a wymogi dotyczące ich ubarwienia są naprawdę bardzo surowe. Ich futro jest półdługie, jedwabiste w dotyku i o niewielkim podszerstku, dzięki czemu się nie filcuje i jest bardzo miłe w dotyku. Pielęgnacja kotów birmańskich nie należy do najbardziej skomplikowanych. Ich sierść nie kołtuni się i nie mechaci. Należy ją wyczesywać kilka razy w tygodniu, by zachowała swój piękny wygląd. W okresie linienia warto robić to codziennie, by szybciej pozbyć się martwego włosia.
U birmańskich występuje umaszczenie typu colorpoint, co oznacza że sierść na korpusie ma jaśniejszy odcień niż sierść porastająca pysk, uszy, nogi i ogon, które są wyraźnie bardziej nasycone kolorem. Za taki rodzaj umaszczenia odpowiedzialne są genetycznie uwarunkowane zaburzenia metaboliczne: Enzym tyrozynaza, niezbędny do produkcji melaniny, koniecznej by zabarwić sierść na ciemny kolor, wytwarzany jest tylko w chłodniejszych partiach ciała, tak zwanych punktach (ang. „points”). Pozostała część ciała o wyższej temperaturze jest biała (częściowy albinizm). Podstawowy kolor sierści widoczny jest więc jedynie w tych obszarach, które są bardziej narażone na wychłodzenie. Kocięta birmańskich są zupełnie białe, ponieważ w łonie matki jest tak ciepło, że melanina nie jest produkowana. Z biegiem czasu najpierw ciemnieje czubek nosa, a następnie czubki uszu. Koty birmańskie są kompletnie wybarwione w wieku 3 lat i mają już swoje ostateczne znaczenia.
Koty birmańskie należy do kotów średniej wielkości, mają długi tułów z krótkimi, mocnymi nogami i okrągłymi łapami. Ogon u kotów tej rasy jest bardzo bujny i średnio długi. Trudno nie zauważyć ich okrągłej głowy, rzymskiego nosa i masywnych łapek. Ich głównym atutem są jednak okrągłe oczy w kolorze szafirowym. Waga kotów birmańskich waha się od 4 do 6kilogramów, a kotki tej rasy ważą od 3,5 i pół do 4 kilogramów.
Koty tej rasy, ze względu na ich ciekawe usposobienie, nazywa się kotami idealnymi,. To koty jednocześnie bardzo spokojne, ale i bardzo wesołe. Są aktywne, ale zrównoważone, chętne do zabawy i ciekawskie, ale równocześnie opanowane i rozważne. Są też bardzo łagodne i cierpliwe, a przy tym silnie przywiązują się do człowieka i nie lubią samotności. Źle czują się pozostawione same sobie przez dłuższy czas. W codziennych kontaktach nie są natarczywe. Część osobników może być bardziej nieufna. Należą do kotów gadatliwych i lubią komunikować się z człowiekiem za pomocą głosu. Zagadywane potrafią odpowiadać, same też pierwsze chętnie wychodzą z inicjatywą tej swoistej rozmowy, po to by zwrócić na siebie uwagę. Są ciekawskie i chętnie będą buszować po mieszkaniu, ale z natury są raczej domatorami i nie przepadają za wychodzeniem na zewnątrz. Z tego powodu świetnie odnajdą się w mieszkaniu. Warto wykorzystać ich inteligencję, kreatywność i ciekawość świata, angażując je w zabawy, ćwiczenia umysłowe czy uczenie sztuczek. Co ciekawe źle reagują na podniesiony, ostry głos.
Ogólnie birmańskie to raczej zdrowa rasa, więc można powiedzieć, że należą do ras długowiecznych. Niestety koty te cierpią z powodu chorób serca, przede wszystkim kardiomiopatii, którą dotknięte może być aż dziesięć procent przedstawicieli tej rasy. Ważne jest to, by regularnie kontrolować stan oczu zwierząt tej rasy, ponieważ birmańskie maja krótkie kanaliki łzowe, dlatego mogą cierpieć na łzawienie oczu.
Kot abisyński
Za przodków abisyńczyków uznaje się mruczki zamieszkujące starożytny Egipt. To właśnie one miały być kotami, które czczono w Starożytnym Egipcie i oddawano im boską cześć. Wnioski takie wysnuto na podstawie podobieństwa kotów abisyńskich do odnalezionych rzeźb, figurek i innych utrwalonych w tamtych czasach egipskich kotów w świątyniach. Koty abisyńskie pochodzą jednak z zupełnie innego obszaru. Dowiedziono to dzięki nowoczesnej badaniom genetycznym mutacja genu odpowiadająca za wzór sierści występujący u tej rasy kota, wywodzi się z wybrzeży Oceanu Indyjskiego między Singapurem a Sri Lanką. To już kolejna niezwykła rasa kotów.
Sierść abisyńczyków jest krótka i ładnie przylega do ciała. U zdrowego kota jest też błyszcząca. Najczęściej występującym, podstawowym umaszczeniem, które sprawia, że kot jest tak niezwykły, jest umaszczenie „dzikie”, czyli ticked aguti. Na każdym włosie kotów tej rasy występują poprzeczne prążki, które dają efekt drapieżnego ubarwienia. Pigment na włosach rozmieszczony jest nieregularnie, czyli jeden włos może mieć inny kolor na każdej długości. Spotyka się też inaczej umaszczone koty, ale występuje to stosunkowo rzadko.
Koty abisyńskie są pełne naturalnego wdzięku, łączą w sobie wytworność i lekkość. Szczupłe, dobrze umięśnione, długonogie i atletyczne. Natura obdarzyła je długim, szpiczastym ogonem, lekko zaokrągloną głową i szeroko rozstawionymi uszami. . Duże migdałowe oczy w kolorze bursztynowym, orzechowym lub zielonym sprawiają, że trudno oprzeć się ich wyrazistemu spojrzeniu. Koty abisyńskie określane są nierzadko mianem mini-panter. Abisyny należą ponadto raczej do lżejszych kocich ras: samice ważą do 4 kg, samce do 5 kg.
Abisyńczyki to zwierzaki o dużym temperamencie i niespożytej energii,aktywne i chętne do harców. Uchodzą za wyjątkowo inteligentne, chętnie się uczą i podejmują wyzwania. Dużą frajdę sprawi im zwłaszcza wspinaczka lub nauka sztuczek. Abisyńczyki potrafią nawiązać silną więź ze swoim opiekunem i nie szczędzą mu swoich uczuć. To towarzyskie zwierzęta, które chcą być blisko ze swoją ludzką rodziną, szybko i mocno się przywiązują. Zaleca się więc zapewnienie im towarzystwa, najlepiej drugiego kota. Ponieważ jednak koty abisyńskie bywają wobec innych zwierząt dominujące, ich socjalizacja z domowym kompanem powinna zostać przeprowadzona jak najwcześniej, by ich wspólne życie układało się jak najlepiej. Doskonałym towarzystwem dla abisyna będzie także jego brat lub siostra.
Aktywne koty abisyńskie nadają się do życia wyłącznie w mieszkaniu tylko wówczas, gdy przestrzeń zapewnia możliwość wspinaczek i skoków. Taka przestrzeń jest w przypadku tej rasy nieodzowna. Trzymając abisyny w mieszkaniu należy zapewnić im możliwość wspinania i pamiętać o odpowiednim zabezpieczeniu balkonu.
Powrót: Rasy kotów